บันทึกลับ ฮันนีมูน (Mrs.Lily)

ตอนที่ 1

 

          เสียงคลื่นสาดซัดกระทบชายหาดแว่วเข้ามาในโสตสัมผัส กับกระแสลมเย็นเอื่อยๆ ที่พัดโชยมา ทำให้เปลือกตาหลับพริ้มค่อยๆ ขยับ คล้ายจะรู้สึกตัวว่าขณะนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนแล้ว แต่ความง่วงงุนและเมื่อยล้าก็ยังสั่งการให้เธอนอนต่ออีกหน่อย

          เรี่ยวแรงนั้นหดหายไม่หลงเหลือแม้กระทั่งจะเปิดเปลือกตาออกเพื่อมองดูสิ่งสวยงามรอบด้านนี้ยังทำได้ยาก แต่ก็รู้ได้ว่านี่คือจุดหมายปลายทางที่เขาบอกเธอไว้ตั้งแต่ก่อนวันแต่งงาน ว่าเธอและเขาจะมาฮันนีมูนกันที่นี่

          เธอรู้แล้วว่าทะเลที่นี่สวยงามแค่ไหน เพราะเคยเห็นผ่านละครโทรทัศน์หลากหลายเรื่องที่มาถ่ายทำ แต่จะให้เธอมองดูในตอนนี้น่ะเหรอ ‘เอาไว้ก่อนดีกว่า’ มีเวลานอนมองอีกตั้ง 3 วัน 3 คืนด้วยกัน ตอนนี้ขอเธอหลับเอาแรงต่อก่อน เพราะเชื่อได้ว่าหากเธอตื่นขึ้นมา คงได้เสียแรงอีกแน่

          “ขี้เซาจริงนะคะ”

          จักรพูดพลางค้อมกายเข้าใกล้ใบหน้างดงามที่ยังคงหลับตาพริ้มทั้งที่เขารู้ว่าเธอตื่นแล้ว เพราะลูกตาที่กลิ้งยุกยิกไปมาพร้อมเรียวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันนิดๆ นั้นมันคือ ไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมามากกว่า

          “อื้อ... พี่จักร...”

          ดารินทำหน้าย่นเมื่อจักรนั้นจับจมูกเธอพร้อมเขย่าไปมาอย่างมันเขี้ยว

          “ถึงแล้วค่ะ ตื่นได้แล้วนะ”       

          “อื้อ... น้องดาง่วงอ่ะค่ะ”

          ดารินพลิกหน้าหนีไปอีกทางเมื่อเขาปล่อยจมูกของเธอให้เป็นอิสระ เธอยังไม่อยากตื่นจริงๆ เพลียจนอยากจะหลับให้ถึงค่ำ

          “ตามใจ งั้นพี่อุ้มไปนะคะ”

          “อุ้ย! ไม่ต้องค่ะ น้องดาตื่นแล้ว น้องดาเดินไปเองได้”

          เมื่อรับรู้ว่าจักรโน้มกายเข้าหาอย่างจะอุ้มเธอจริงๆ ดารินก็ต้องรีบลืมตาและใช้ฝ่ามือดันแผงอกแกร่งของเขาเอาไว้

          “ทำไมล่ะคะ ก็น้องดาเหนื่อย เพลีย ล้า และยังไม่อยากตื่น พี่ก็จะอุ้มไปส่งที่ห้องยังไงล่ะ”

          “พี่จักรอ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว”

          จักรมองใบหน้าแสนหวานที่กลับกลายเป็นเง้างอน้อยๆ ทั้งพวงแก้มสีชมพูอ่อนก็ยังกลายเป็นสุกปลั่งดั่งอับอายกับคำพูดหยอกเย้าของเขา

          “พี่พูดจริงนี่คะ ให้พี่อุ้มไปนะคะ”

          “อุ้ย! ไม่เอานะคะ อายคนอื่นเขา พี่จักร! ไม่นะคะ!”

          ดารินปัดป้องไม่ยอมให้จักรอุ้ม แต่เขาก็ยังขืนร่างจนเธอต้องดิ้นเพราะความอายกระจายวาบไปทั่วทั้งร่าง

          “พี่จักร!”

          “จุจุจุ... อย่าเสียงดังสิจ๊ะ เดี๋ยวชาวบ้านแถวนี้เขาก็รู้กันหมดหรอก ว่าเมียพี่สวย”

          “ชาวบ้าน... ชาวบ้านที่ไหนคะ”

          “ก็แถวๆ นี้แหละ”

          ใบหน้าบุ้ยใบ้ไปซ้ายขวาของจักรทำให้ดารินต้องเบนสายตาหวาดๆ มองตาม เธอคาดว่าจะได้เห็นสายตาของเหล่าพนักงานรีสอร์ทที่มองมายังเธอกับจักรอย่างหยอกเย้าให้เธอได้อาย แต่ไม่ใช่

          ทว่าสิ่งที่เห็นนั้นกลับทำให้ดวงตาสวยหวานต้องเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าค้างอย่างไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับจักร ฝ่ามือที่แข็งขืนในทีแรกยกขึ้นโอบรอบลำคอของเขา พร้อมกับซุกซบเข้าหาอย่างออดอ้อนเอาใจ